Deze gebruiker heeft nog geen profielinformatie toegevoegd.
Hallo,
Ik ben Evelien, mama van Bram (8), Simon*, * en Hannes (3).
In 2016 werd ik zwanger van ons 2e kindje. De zwangerschap verliep net als bij onze oudste zoon Bram zonder grote problemen. Ik merkte wel dat ik ons kindje niet zo veel voelde bewegen als bij de eerste zwangerschap, maar daar had de gynaecologe een logische verklaring voor: de baby lag dwars in mijn buik, waardoor ik de bewegingen minder goed kon voelen.
Op 11 november voelde ik 's morgens helemaal geen beweging. Licht ongerust gingen we voor controle naar het ziekenhuis. Daar vond men niet meteen een hartslag met de monitor. Er werd een echo genomen, en de gynaecologe bevestigde dat het hartje van ons kindje niet meer klopte. Onze wereld stortte in. Want ik was 34 weken zwanger, wij hadden geen enkel idee dat het ook op dat moment nog "zomaar" fout kon gaan.
Na een moeizame, lange bevalling werd Simon* een dag later stil geboren. Tijdens de bevalling waren we heel bang en onzeker: zou het er niet te 'erg' uitzien? Zouden we hem wel durven aanraken? Maar toen hij geboren was, voelden we meteen eindeloze liefde voor ons kindje, naast immens verdriet. De grootouders, meter en peter kwamen op bezoek in het ziekenhuis, en ook de grote broer mocht overal bij zijn. We wilden heel graag voor een mooi afscheid zorgen en daar ging al onze energie naartoe in die eerste dagen. De weken en maanden daarna voelde ik de nood om bezig te zijn, om iets "positiefs" te doen in naam van Simon*, en ik organiseerde een inzamelactie voor het Berrefonds via de Warmste Week, de eerste van een ondertussen jaarlijkse traditie.
Ondanks het grote verdriet ging ik na 3 maanden terug aan het werk. Na een gesprek met de gynaecoloog, waaruit bleek dat er geen oorzaak gevonden was voor het overlijden van Simon*, groeide voorzichtig de wens voor nog een kindje. We hadden "pech" gehad, maar een volgende keer zou alles gewoon goed moeten gaan.
Eind 2017 was ik opnieuw zwanger, maar we bleven erg voorzichtig tot na de 12 weken echo en NIPT-test. Toen alles in orde bleek, lieten we aan iedereen weten dat er nog een kindje kwam. Maar bij de 16 weken echo bleek ook het hartje van onze 3e zoon "zomaar" gestopt te zijn... naast het verdriet voor ons kindje voelde ik ook enorme wanhoop en boosheid: waarom toch, waarom? We hadden alles "goed" gedaan , sterk geweest na het verlies van Simon*, en toch was het ons niet gegund...
Deze keer was het een erg lang proces, maar het verlangen naar nog een kindje om voor te zorgen, een broertje of zusje voor Bram om mee te spelen, ging niet weg. Alleen leek het niet te lukken om zwanger te worden... Enkele weken voor mijn 40ste verjaardag, toen we dachten ons bij de situatie te moeten neerleggen, bleek ik eindelijk en bijna onverhoopt, toch weer zwanger. Lange, bange en tegelijk hoopvolle maanden volgden, en in juli 2020 werd Hannes gezond geboren.
Als mama van 4 blijven al mijn jongens een grote plaats innemen in mijn leven. Ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. De scherpste kantjes van verdriet verzachten met de jaren, maar de wil om iets positiefs te doen in naam van Simon* en * blijft. Zo hoop ik via Glinsterhulp lotgenoten een beetje steun, warmte, begrip en hoop te kunnen geven.
Tot binnenkort, misschien? Warme knuffel,
Evelien
